طفل يتيمي ز حسين گم شده ساربان .{غروب غريبان عاشورا}

جاده ‏هاي بياباني،
حرمتِ پاهاي زخمي را نگاه نداشته‏ اند.

تازيانه‏ها پيکرِ سه‏ ساله را خوب مي‏شناسند
و خورشيدي که آتش مي‏گريد
و عطش را در حنجره ‏ها سنگين‏ تر مي‏کند.



و اينک، شبِ شام، سنگين بر شهر لميده است؛
چنان که سقفِ ويرانه را توانِ تحمّل نيست.

لهيبِ ماتمي که از خرابه مي‏ترواند،
قصرِ ابليسِ عليه‏السلام را به آتش کشيده است.

بادها زوزه مي‏کشند و ابرها، سياه اشک مي‏ريزند.
امّا ميان اين همه غوغا، ضجّه‏اي کودکانه،
ستون‏هاي متزل شام را به لرزه نشانده است.

کسي پيش‏تر اگر رفت، خواهد شنيد و خواهد ديد،
دخترکي سياه‏پوش که هر لحظه،
نامِ پدر بردنش، عطوفت را در دلِ
حتّي سنگ‏ها، به آتشفشاني بدل مي‏کند.



پيش‏تر بايد رفت؛ بايد ديد.
اينک اين فرزندِ سه ساله حسين عليه‏السلام است
که چنين خسته و عطشناک، زانو به آغوش کشيده است.

بايد شنيد اين دخترِ تازه زادِ حسين عليه‏السلام است
که هنوز کامي به شيريني از دنيا نگرفته،
به ماتمي سوزاننده، جراحتِ فراغِ پدر را
در حنجره مزمزه مي‏کند.


ويژه نامه شام غريبان در سايت آيه هاي انتظار